św. Jan Bosko

Był sierpniowy dzień 1815 roku, dokładniej dzień po Uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Tego właśnie dnia na świat w biednej wiejskiej rodzinie w Becchi przyszedł mały chłopiec, któremu nadano imię Jan. Życie Janka nie rozpieszczało. W wieku dwóch lat stracił ojca. Matka musiała sama zająć się gospodarstwem i wychowaniem trójki synów. Rodzina koncentrowała się na pracy, modlitwie i pomocy potrzebującym. Wydawać by się mogło, że los takiego dziecka jest przesądzony: praca na roli. Opatrzność jednak przygotowała inny scenariusz.

W wieku dziewięciu lat Janek miał tajemniczy sen, który później stał się jego kompasem i mapą na kolejne lata życia. Znajdował się pośród chłopców, których zachowanie budziło, delikatnie mówiąc, zdenerwowanie Janka. Niestety, by uspokoić swych towarzyszy, używał podobnych metod. Do momentu, gdy spotkał tajemniczą postać. Był to mężczyzna, który powiedział chłopcu, by zjednywał sobie rówieśników miłością i łagodnością, nie zaś zaciśniętą pięścią. Od tego momentu w sercu Janka kiełkowała myśl o zostaniu kapłanem. I na tej drodze wystąpiły trudności, szczególnie finansowe. Janek musiał dość wcześnie podjąć pracę zarobkową.

Choć był bardzo zdolny, to szkoła również nie zaoszczędziła mu cierpień, szczególnie przez to, że był dużo starszy od swych klasowych kolegów. W końcu jednak nastąpił moment wstąpienia do seminarium. Rozpoczęły się studia i czas intensywnej formacji kapłańskiej, uwieńczonej święceniami prezbiteratu 5 czerwca 1841 r.

Jako kapłan, Jan Bosko dostrzegał na ulicach rzesze chłopców bez opieki, pozostawionych samym sobie w świecie pełnym różnych niebezpieczeństw. To właśnie ich widział w pamiętnym śnie z dziewiątego roku życia. Zagubiona turyńska młodzież stała się jego polem kapłańskiej posługi. Początkowo organizował im czas wolny, by stopniowo powołać do życia oratorium – miejsce, w którym chłopcy będą mogli się integralnie rozwijać, zdobywać wykształcenie, by wyrosnąć na dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli. Ksiądz Bosko, dla podtrzymania swego dzieła, założył nowe zgromadzenia zakonne: Salezjanów oraz Córki Maryi Wspomożycielki Wiernych. Turyński wychowawca narodził się dla nieba 31 stycznia 1888 roku. Żyje i kontynuuje swoje dzieła na ziemi nadal, w swych duchowych synach: Salezjanach Księdza Bosko.

„Bóg dał nam Księdza Bosko jako ojca i nauczyciela.

Poznajemy go i naśladujemy, podziwiamy w nim wspaniałą zgodność natury i łaski. Będąc w pełni człowiekiem, bogaty w cnoty swego narodu, był otwarty na rzeczywistości ziemskie; będąc w pełni mężem Bożym, ubogacony darami Ducha Świętego, żył tak «jakby widział Niewidzialnego».

Te dwa aspekty złączyły się w jeden silnie zespolony program życia: służba młodzieży. Realizował go ze stanowczością i wytrwałością wśród przeszkód i trudów, z wrażliwością wielkodusznego serca. «Nie uczynił kroku, nie wypowiedział słowa, nie przyłożył ręki do żadnego dzieła, które by nie miało na celu zbawienia młodzieży… Istotnie, nie troszczył się o nic innego, jak tylko o dobro dusz»”.

— Konstytucje Towarzystwa Salezjańskiego, Art. 21.

Salezjanie na świecie

W nocy z 9 na 10 kwietnia 1886 roku ks. Bosko przyśnił się rozwój domów salezjańskich między Ameryką Południową a Chinami. Mówił, że Matka Boża pokazała mu z góry główne miasta przyszłych misji salezjańskich. Ks. Bosko wspominał: „Dobrze – powiedziała Pasterka – teraz namaluj linię łączącą Santiago z Pekinem, wyznacz jej środek w centrum Afryki, a będziesz dokładnie wiedzieć, ile muszą zrobić Salezjanie” (MB XVIII, 72-74).

Nazwa oficjalna: Towarzystwo św. Franciszka SalezegoNazwa potoczna: Salezjanie Księdza BoskoData założenia: 18 grudnia 1859 r.Założyciel: św. Jan BoskoSalezjanie: 14 299 (2021)Kraje: 134Regiony: 7 Prowincje: 90Domy: 1865Grupy Rodziny Salezjańskiej: 32

My, Salezjanie Księdza Bosko (SDB), oficjalnie znani jako Towarzystwo św. Franciszka Salezego, jesteśmy uznani w Kościele jako klerycki instytut zakonny na prawie papieskim. Jesteśmy męskim zgromadzeniem zakonnym poświęconym działalności apostolskiej i misyjnej oraz wielu dziełom, które wzbudziła miłość chrześcijańska, ale przede wszystkim służbie młodzieży, zwłaszcza najbiedniejszym i najbardziej opuszczonym.

Otwarci na wartości kulturowe krajów, w których pracujemy, staramy się je zrozumieć i przyjąć ich wartości, aby uosabiać w nich przesłanie ewangeliczne.

Potrzeby młodzieży i środowisk ludowych, wola działania z Kościołem i w jego imieniu poruszają i kierują naszą działalnością duszpasterską na rzecz nadejścia bardziej sprawiedliwego i braterskiego świata w Chrystusie.

Historia Inspektorii

Inspektoria św. Wojciecha z siedzibą w Pile została powołana do istnienia dekretem Przełożonego Generalnego ks. Idziego Viganò dnia 16 grudnia 1979 r. Samodzielną działalność rozpoczęła jednak wraz z momentem nominacji jej pierwszego Inspektora ks. Henryka Jacenciuka. Dekret ks. Generała datowany na 18 maja 1980 r. polecał pierwszemu przełożonemu Inspektorii św. Wojciecha objęcie urzędowania 25 czerwca tegoż roku. Właśnie to wydarzenie należy uznać za faktyczny moment rozpoczęcia działalności nowej prowincji jako odrębnej jednostki administracyjnej w Zgromadzeniu Salezjańskim.

W skład nowej Inspektorii weszły placówki salezjańskie z północno-zachodniej części Polski, wydzielone z dotychczasowej Inspektorii św. Stanisława Kostki w Warszawie. Określone zostały zewnętrznymi granicami diecezji: chełmińskiej, gdańskiej, gorzowskiej, koszalińsko-kołobrzeskiej, szczecińsko-kamieńskiej i włocławskiej. W skład nowej Inspektorii weszło łącznie 57 placówek, które tworzyły 15 erygowanych kanonicznie wspólnot zakonnych. Inspektoria Pilska otrzymała także nazwę Inspektorii Północnej (PLN).

W chwili powstania do nowej Inspektorii przynależało 235 współbraci profesów wieczystych lub czasowych oraz 15 nowicjuszy.

Na siedzibę nowej Inspektorii wybrano Piłę, ze względu na dobre położenie topograficzne w stosunku do wszystkich placówek rozrzuconych po prowincji.

Na czele każdej prowincji salezjańskiej stoi Inspektor, który pełni swą posługę „w jedności z Przełożonym Generalnym”. W minionych latach funkcję przełożonych prowincji św. Wojciecha w Pile pełnili kolejno: ks. Henryk Jacenciuk (1980-86), ks. Stanisław Skopiak (1986-92), ks. Władysław Kołyszko (1992-98), ks. Jerzy Worek (1998-2004), ks. Zbigniew Łepko (2004-2010), ks. Marek Chmielewski (2010-2016), ks. Roman Jachimowicz (2016-2020), ks. Tadeusz Itrych (od 2020).

ks. Jarosław Wąsowicz SDB